เป๊ปซี่ (อย่าห้ามเรา)​

 

"อย่าห้ามเรา!"

นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่ใบหน้าหวานจะฝังลงมาที่คอผม ท่อนบนที่เปลือยเปล่าร้อนผ่าวทุกจุดที่มือนุ่มเลื่อนสัมผัสผ่าน ริมฝีปากอวบอิ่มกดน้ำหนักลงแรงขึ้นที่ต้นคอเหมือนจะตีตราให้ฝากรอยกลีบกุหลาบให้

ผมพยายามหันหน้าหนี หดคอด้วยความกลัว เมื่อหนมถ้วยค่อยๆเปลี่ยนจุดมาจนจะใกล้เขตุหวงห้าม

"หนม ไม่!"

ผมสะดุ้งรุนแรงจนคนที่ทับผมมาทั้งตัวแทบกระเด็นออก ตอนนี้มันไม่ใช่แค่ใกล้ แต่เขตุหวงห้ามของผมมันถูกลิ้นเล็กสัมผัสไปแล้ว

"ตรงนี้ไม่ได้หรอ"

"ไม่!"

"ไม่ก็ไม่ อย่าเสียงดังสิ"

ขอบคุณที่หนมถ้วยไม่ดื้อ และยอมละจากแถวนั้นทันที ก่อนเลื่อนต่ำลงไปที่อกของผม ความกลัวเมื่อครู่ทำร่างผมชาไปหมด ได้แต่นอนเฉยๆให้ริมฝีปากอวบอิ่มนั่นกดจูบซ้ำๆไปทั่วทั้งแผง ตามมาด้วยปลายยอดอกสีเข้มที่ถูกเม้มเลียจนผมสะท้าน 

กางเกงที่ถูกปลดกระดุมไปแล้ว ถูกปลดซิปตามไป เหนือเนื้อผ้าบางของกางเกงในก็ถูกมือนุ่มสัมผัสลงมา

"น..หนม"

หนมถ้วยละริมฝีปากจากจุดเดิมมาที่ประทับลงที่หัวไหล่ผม ก่อนจะยันตัวขึ้นนั่งทับช่วงต้นขาผมไว้ สายตาที่ฉ่ำเยิ้มเพราะแอลกอฮอล์​ฉายแววความต้องการอื่นเข้ามา หนมจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่ผมเรียกว่าอันตราย 

เอาเข้าจริง ผมอยากรู้นัก ว่าจะอันตรายได้สักแค่ไหนเชียว

"อย่าห้ามเรา"

ประโยคเดิมถูกเอ่ยซ้ำอีกครั้ง ก้นนิ่มยกขึ้นจากหน้าต้นขาผมเพื่อให้ตนนั้นสามารถดึงกางเกงผมออกได้ มันไม่ได้หลุด มันแค่ร่นไปถึงเข่า แต่นั่นก็สามารถเรียกว่าผมกำลังเปลือยเปล่าต่อหน้าหนมได้แล้ว

ต่อจากนั้นหนมถ้วยเลื่อนกายให้ต่ำลงก่อนจะแตะลิ้นที่กลางลำตัวผม อ้าริมฝีปากออกกว้างก่อนจะครอบครองสิ่งที่ผมก็ไม่รู้ว่ามันแข็งตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ลงไป หัวทุยขยับขึ้นลง ตากลมช้อนขึ้นมองผม พร้อมกับเสียงดูดหนักๆ ผมอยากจะบ้าตายให้ได้จริงๆ

ผมถูกปลุกเร้าอย่างเร้าร้อน แอลกอฮอล์ในร่างกายทำให้รู้สึกหนักหัวไม่น้อยจนไม่อยากลุกขึ้น ได้แต่กำผ้าปูที่นอนแน่น ปล่อยให้อีกคนเลียดูดกลางกายผมจนพอใจแล้วจึงผ​ละออกมา 

หนมถ้วยก้มมองกลางกายผมที่มันขยายขนาดกว่าเดิมมากก่อนจะเอื้อมมือไปลูบสัมผัสเบาๆแล้วกดนิ้วโป้งหมุนวนตรงส่วนปลาย มันเสียวซะจนผมสะกดเสียงครางไว้ไม่อยู่

"อื้ออออ" 

"เมื่อกี้นอนนิ่งเชียวนะ" 

"ก็หนมบอกว่า ย..อย่าห้ามนี่"

"ดีแล้ว"

พอปล่อยบริเวณกลางกายผมให้เป็นอิสระ มือขาวค่อยๆยกขึ้นถอดเสื้อตนออกทางหัว ให้ผมได้เห็นความขาวเปล่งปลั่ง​จนแสบตาอีกครั้ง ต่อจากนั้นสิ่งที่ผมไม่คาดคิดที่สุดกำลังจะเกิดขึ้น อีกคนกำลังขยับร่างกายเพื่อให้สะดวกต่อการปลดเปลื้องเสื้อผ้าทั้งหมดออกจากร่างของตัวเอง ถึงแม้ผมจะเคยเห็นแล้วแต่ครั้งนั้นมันเพียงไม่นาน แต่ตอนนี้... 

"อึก" 

เสียงกลืนน้ำลายของผมในครั้งนี้ดังชัดเจนกว่าครั้งไหน แต่ไม่อาจสู้เสียงกลองในใจได้เลย ยิ่งตอนที่ร่างขาวอันไม่มีสิ่งใดปกติคลานเข้ามาคร่อมอีกครั้ง ตอนที่มือนุ่มลูบไล้ตั้งแต่ต้นขาขึ้นมาแล้วลูบๆคลำๆแล้วกลางลำตัว ข้างในใจผมยิ่งเต้นกระหน่ำ 

มือขาววางลงเบาๆที่แผ่นอกของผม ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นศอกแล้วทาบทั้งร่างลงมา กลิ่นผมนุ่มที่ลอยเข้าจมูกช่างแสนเย้ายวนทำผมเคลิบเคลิ้มกับการได้สูดดม 

แผ่นอกบางที่ทับอกผมอยู่ขยับหลายทีพร้อมกับเสียงครางเบาๆในลำคอดังขึ้น เรียกผมหลุดจากภวังค์ พยายามเงยหน้าดูว่าหนมทำอะไร 

มือข้างหนึ่งยังทาบกับอกผมแต่อีกข้างไขว้ไปข้างหลัง หนมใช้แผ่นอกผมเป็นที่ซบที่ให้สามารถโก่งก้นงอนได้สะดวกต่อการสอดแทรกนิ้วมือของตนเข้าไป ทั้งเสียงครางที่ดังมาตลอดและมือที่ขยับไม่หยุดทำหน้าผมร้อนไปหมด 

หนมจะเอาจริงๆใช่ไหม

ตั้งคำถามได้ไม่นานเหมือนผมจะได้คำตอบในทันที หนมยกใบหน้าขึ้นมาก่อนจูบที่ริมฝีปากผมอีกครั้ง แล้วค่อยๆลุกขึ้นนั่งอีกครั้งในตำแหน่งต้นขาของผมที่เก่า มือขาวสัมผัสสิ่งที่ตั้งชัน รูดรั้งสองสามครั้งแล้วค่อยๆยกสะโพกขึ้นและคลานเข่ามาข้างหน้าอีกนิด 

ผมกัดริมฝีปากแน่นขณะสะโพกมนค่อยๆลดต่ำลงมาในใจก็ตื่นเต้นไปหมด 

"หนม!" 

ผมเรียกชื่อหนมเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้เมื่อส่วนหัวของผมมันสัมผัสกับความอุ่นร้อนที่เปียกชื้น

"จุ๊ๆๆๆๆ นอนเฉยๆ" 

สิ้นเสียงผนังนุ่มนั้นค่อยๆกลืนกินร่างของผมเข้าไปมากขึ้นเรื่อยๆ คำพูดคำจาของหนมนั้นเหมือนจะเก่งแต่การแสดงสีหน้ากลับตรงกันข้าม ใบหน้าบิดเบี้ยว ดวงตามีน้ำตาไหลออกมา ดูก็รู้ว่าเจ็บ แต่ไม่ยอมหยุด 

ดื้อ!! 

เล็บแหลมจิกเข้าที่อกผมจนแสบแต่ผมกลับยอมทนเจ็บ สะโพกมนยังคงกดต่ำลงเรื่อยๆและค่อยๆหลอมละลายร่างของเราจนเป็นหนึ่งเดียวกัน

"อื้อ อึดอัด" 

มือนุ่มวางเท้าหน้าท้องผม อกขาวกระเพื้อมรุนแรง ดูเหนื่อยหอบทั้งที่พึ่งเริ่ม หนมค่อยๆยกร่างตัวเองขึ้น เพียงนิด และลดต่ำลง ช้าๆ ใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเกทุกครั้งที่ขยับ น้ำตาใสยังไหลไม่หยุด จนเหมือนจะไม่ไหว เหมือนจะพอ 

ส่วนผมในตอนนี้ ต่อให้หนมอยากหยุดจริงๆ ผมบอกเลยว่าผมไม่ยอม หนมปลุกผมขึ้นมาเอง เพราะฉะนั้นหนมต้องรับผิดชอบ 

"อ๊ะ!" 

เสียงครางหวานดังลั่นเมื่อครั้งนี้หนมยกร่างตนสูงขึ้นกว่าเก่า เหมือนกำลังจะถอดถอนออกจะไม่สู้ต่อแล้ว แต่ผมกลับรั้งสะโพกนั้นไว้แล้วจับกดกลับเข้ามา

"จะหนีหรอ" 

"ป..เปล่า แค่จะพัก" 

"ก็พักไปสิตัวดี เดี๋ยวพี่ทำเอง" 

ดวงตากลมเบิกกว้าง ครั้งนี้รอยยิ้มร้ายได้ย้ายมาอยู่ที่ผม สะโพกมนยังถูกผมจับไว้มั่น ยกให้สูงขึ้นเล็กน้อยและสวนสะโพกเข้าไปไม่ยั้ง 

"อ๊ะ น..น..นาย อ๊ะๆๆ" 

เสียงหวานครางไม่หยุด สะโพกผมก็ไม่หยุดสวนเช่นกัน มันช่วยไม่ได้จริงๆนี่ครับ หนมถ้วยเลือกแล้วนี่นา