"อื้อ พ..พี่เบียร์แต่ที่นี่มัน...ห..ห้องแลปนะ"
เสียงหวานเริ่มติดขัดเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสเปียกชื้นที่ต้นคอ ร่างกายสะดุ้งโหยงในตอนที่มือหนาล้วงเข้ามาภายในกางเกงใน
"รู้ครับ เคยได้ยินเรื่องตำนานแลปพังมั้ย"
"ค..คือไรครับ"
"เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟังเอง"
"....."
"แต่ขอทำการแสดงประกอบด้วยนะครับ"
"ล..แล้วบราวนี่ล่ะ"
"ก็แสดงด้วยกันไง"
"อื้อ.. พ..พี่เบียร์"
ร่างเล็กเริ่มปล่อยเสียงครางหวานออกมายามมือหนาเริ่มขยับขึ้นลง ใบหน้าคมยกยิ้มอย่างพึงพอใจรักษาจังหวะเนิบนาบนั้นไว้ พลางนึกถึงตำนานที่หัวหน้าตนเคยเล่า
"แต่ในตำนาน เขาไม่แต่งตัวแบบนี้กันนะ"
"แล้ว..ต..ต้องแบบไหนครับ"
"พี่ก็ไม่แน่ใจน่าจะประมาณนี้มั้ง"
"ฮะ..พี่เบียร์!"
เสียงใสร้องดังยามมือหนาช้อนเข้ามาใต้ก้น ร่างเล็กถูกยกขึ้นลอยหวือเพื่อให้สามารถถอดกางเกงในที่เป็นปราการป้องกันเบื้องล่างชิ้นเดียวออกและวางร่างเล็กบนเก้าอี้ดังเดิม
"พี่เบียร์ อ..เอาจริงหรอ"
"ได้มั้ยล่ะครับ"
"......ก..ก็ได้"
บราวนี้ทำใจสู้เอ่ยตอบออกไป ไหนๆวันนี้ก็ตั้งใจจะยกให้เขาทั้งตัวทั้งหัวใจแล้ว แค่เปลี่ยนสถานที่คงไม่น่ากลัวกว่าเดิมเท่าไหร่หรอกมั้ง
ข้างในใจเต้นตุบๆยามมือหนาลากเก้าอี้อีกตัวมาใกล้ จับข้อเท้าเล็กยกขึ้นและนำไปตั้งวางไว้ อีกข้างก็ถูกมือหนาอีกข้างจับขึ้นมาหากแต่ไม่มีที่วางจึงยกชูขึ้นอย่างนั้น
ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นสีแดงกำขวยเขินกับท่าทางการอาขาอ้าซ่าของตน อยู่ๆร่างหนาก็โน้มต่ำลงมา ต่ำลงเรื่อยๆจนแทบจะอยู่ระดับเดียวกับเก้าอี้ บราวนี่รีบกระเถิบตัวหนีจนเกือบจะตกด้วยความตกใจ โชคดีที่เบียร์ยังคงจับข้อเท้าไว้เลยยึดเอาไว้ได้
"พี่เบียร์จะทำอะไร"
"พี่ไม่ได้เอาเจลมาด้วย"
"ล..แล้ว..อ๊าา"
ร่างเล็กกระตุกเล็กน้อยจะขยับหนีอีกแต่ทำไม่ได้ ใบหน้าคมที่ยังโน้มต่ำฝังลงที่ช่องทางหลังสีสวย และลงลิ้นไปชะโลมน้ำลายให้เปียกชุ่ม
"พี่เบียร์ อื้อ"
มือขาวสอดแทรกไปในเส้นผมคนรักขยำอย่างไม่กลัวอีกคนเจ็บ ดิ้นพล่านบนเก้าอี้ตัวเล็กยามถูกลิ้นร้อนฉกและเลียเข้าออก
"คนเก่งของพี่พร้อมแล้วเนอะ"
กายหนาหยัดยืนขึ้นดังเก่า ถอดกางเกงของตนให้ร่นไปอยู่เพียงแค่เข่า ใช้มือข้างที่ว่างจับมือขาวขึ้นมาคล้องคอตนไว้ อีกข้างก็จับขาขาวแยกออกให้กว้างกว่าเดิม เลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบปากหนักๆ ขณะขยับกายเข้าไปจนติดเก้าอี้ และค่อยๆกดตัวตนของตนเข้าไป
"อ..อือ"
ใบหน้าหวานซบลงกับอกแกร่งมือที่คล้องคอกำเสื้อยืดที่คนรักสวมใส่แน่น ความคับแน่นค่อยๆเข้ามาในกายเรื่อยๆจนจุกไปหมด
"ไปกับพี่นะ"
บราวนี่ขยับใบหน้าตนที่ฝังอกแกร่งพยักหน้าเป็นคำตอบให้กายหนาเริ่มขยับสะโพกสอบช้าๆก่อนจะค่อยๆถี่ขึ้นแต่ยังคงความเบาไว้
"อา.."
เพิ่มความแรงขึ้นยามได้ยินเสียงครางที่เล็ดรอดมาจากอก ใช้มือข้างที่ว่างเลิกเสื้อยืดของคนรักขึ้นเพื่อสัมผัสกายขาว
"บราวนี่ครับ กัดไว้หน่อย"
สองมือขาวค่อยๆดันตัวออกจากอกแกร่งตาฉ่ำเยิ้มมองไปยังปลายเสื้อตนที่คนรักเลิกขึ้นมา และกัดมันไว้ตามที่อีกคนบอก
"อื้ออออ"
ใบหน้าหวานเชิดขึ้นยามริมฝีปากบางโน้มลงมาดูดจุกสีชมพูอย่างเมามันสร้างความเสียวซ่านเข้าไปอีก
"อ่า บราวนี่"
ดวงตาคมมองดวงตาฉ่ำเยิ้มที่มองมา มองปากสีแดงสดที่กัดเสื้อตนอย่างเซ็กซี่ มองใบหน้าหวานที่ขยับตามแรงที่ตนส่ง ก่อนจะขยับตัวถอยห่างออกจากเก้าอี้โดยไม่ได้จับอะไรอีกคนไว้เลย
"อ๊ะ อึ๊ก! "
คนตัวเล็กรีบเกี่ยวขาเข้ากับเอวอีกคนรีบโผเข้ากอดคอแกร่งไว้ เมื่อกี้เขาคิดว่าเขาจะตกสู้พื้นแล้ว แต่เพราะมีส่วนกลางลำตัวที่เชื่อมกันช่วยไว้
จะเรียกว่าช่วยได้หรือเปล่าก็ไม่รู้เพราะมันทำให้ตอนนี้เขาจุกจนแทบพูดไม่ออกเลย
"ตาม ตำ นาน แล้ว ต้องเป็น อ่า ตรงนี้ ครับ"
เสียงทุ้มขาดๆหายๆยามตนก้าวเดินและสวนสะโพกขึ้นไปตามจังหวะพูดในคราเดียวกัน
"อ๊ะ ฮะ.. อ๊ะะะ อึก"
เสียงครางหวานที่ไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยก็หลุดออกมาเช่นเดียวกัน ก่อนแผ่นหลังบางจะแนบชิดติดกับผนังห้องสีขาวบริเวณที่ว่างอยู่
สถานที่ในตำนานที่คนพี่กล่าวถึงนั่นเอง
"อ๊าาา"
กายหนาขยับเข้าหาดันสะโพกเข้าไปจนลึกสุดโคน พักโน้มลงไปจูบกับปากสวย แลกลิ้นส่งเสียงอื้ออึงทั่วห้อง
"อันนี้ของจริงแล้วนะ"
"หะ.. อ๊ะ!! อ๊า! พี่..พ..พี่เบียร์ อ๊า!!!"
เสียงครางดังลั่นยามสะโพกสอบงัดเข้ามากระแทกถี่ๆ เหมือนสถานที่แห่งตำนานมีมนต์ขลังทำให้ไม่สามารถยับยั้งชั่งใจได้
พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ
ตึง ตุบ ตับ เคร้ง!
เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องปนเสียงของจากห้องข้างๆที่ไม่รู้มีอะไรร่วงหล่นลงมาบ้าง
"บ..บราวนี่พี่ใกล้แล้ว อ่าห์!"
ยิ่งใกล้สุขสมความเร็วและแรงก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น เสียงของร่วงกระจุยกระจายจากห้องข้างๆยังดังไม่หยุดแต่ก็ไม่อาจกลบเสียงครางภายในห้องได้เลย
"อื้อ! อ๊า!!!"
ร่างเล็กถูกตอกเข้าเน้นๆขนหัวสั่นคลอน กายสะดุ้งโหยงตามแรงกระแทกส่งท้าย
สองร่างร่วงตุ๊บลงกับพื้นพร้อมๆกัน กายหนาปลดปล่อยความร้อนฉีดพ่นเข้าไปในร่างกายขาว สองกายยังเชื่อมติดกันแช่ทิ้งไว้อย่างนั้น
"คนดีของพี่"
มือหนาลูบใบหน้าหวานเบาๆ เกลี่ยผมนุ่มไปทัดหู รั้งคอขาวให้โน้มลงมาจูบเน้นเสียงและผละออกย้ำๆหลายๆที กอดร่างเล็กไว้ปลอบประโลมจนอกเล็กมีอาการหอบเบาลง
"ไหวมั้ยครับ"
"หมายถึงกลับบ้านไหวมั้ยหรอครับ"
"หมายถึงต่อไหวมั้ยต่างหาก"
"พี่เบียร์!"
ฝ่ามือขาวฟาดลงที่ไหล่แกร่วเต็มแรงแต่กลับไม่ทำให้อีกคนเจ็บ แถมยังเป็นเขาที่ถูกโอ๋โดยการถูกดึงเข้าไปกอดอีกครั้ง
"โอ๋ๆ พี่ล้อเล่น"
"กลับบ้านได้มั้ย"
"ได้สิครับ แต่พักก่อนก็ได้ หายเหนื่อยค่อยกลับกันเนอะ"
"คือ.."
"....."
"บราวนี่หมายถึง..กลับไปต่อที่บ้านได้มั้ยครับ"
"...."
"ของที่ป๊าให้มา..พี่เบียร์ยังไม่ได้ใช้เลยนี่"
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น