"งั้นผมพูดเอง แค่นี้นะ"
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาพร้อมขยับกายของตนเข้าไปในช่องทางหลังคนรักเพียงแค่ส่วนหัว แกล้งขยับเข้าออกอยู่แค่นั้นพร้อมมองใบหน้าแดงก่ำที่ก้มลงมองร่างกายตัวเองอย่างตกใจ
เขาน่ะมันทั้งมือเบาและชำนาญไปหมดแล้ว เรื่องถอดเสื้อผ้าทีเผลอและพร้อมรบทันทีเนี่ยเขาถนัดนัก
"เด็กบ้า!"
"คะ?"
น้ำชาถามกลับสั้นๆพร้อมค้างแกนกายส่วนหัวของตนไว้ในโพรงอุ่น โดนัทมองการกระทำของคนรักตนแล้วแทบคลั่ง แค่น้ำชาคนเดียวที่ไหนที่เห็นหน้าเขาก็พร้อมรบ ตัวเขาก็พร้อมเช่นกัน แค่โดนจูบเขาก็พร้อมให้ข้าศึกบุกแล้ว
อยากไปให้ถึงฝั่งจะแย่ แต่เข้ามาแค่นี้มันจะไปเสร็จกี่โมงกัน
"เข้ามาอีก!"
"พอมั้ย"
น้ำชากระตุกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงที่ตะโกนออกมาดังลั่นแต่กลับดูหวานหู พร้อมขยับแกนกายเข้าไปอีกเพียงเล็กน้อย
"อีก!!"
"พอเนอะ"
"น้ำชา!!"
เอ่ยเรียกชื่อเด็กบ้าดังๆเพราะพอบอกให้เข้ามาอีกก็ยังขยับเข้าเพิ่มมานิดเดียว อยากจะบ้าตายกับเด็กขี้แกล้งจริงๆ
"พี่นัทอย่า"
เพราะไม่ได้ดังใจสะโพกขาวจึงขยับเข้าหากายแข็งซะเอง แต่มือหนากลับเลื่อนขึ้นมาจับล็อคไว้ไม่ให้สามารถทำได้สำเร็จ
"น้ำชาพี่ขอร้อง เข้ามาลึกๆเถอะนะ พี่ไม่ไหวแล้ว นะคนดีของพี่ นะครับ"
สวบ!
"อ่าาาาาา"
โดนัทครางหวานออกมาเมื่อคนรักตนยอมทำตามคำขอ น้ำชาเด้งสะโพกให้แกนกายตนเข้ามาจนสุดพร้อมดึงสะโพกขาวให้เข้ามาพร้อมๆกัน มันลึกจนไปโดนจุดกระสัน เสียวจนเกินต้านทาน มันถึงใจโดนัทไม่อาจเกร็งหลังให้นั่งต่อไปได้ เอนแผ่นหลังนอนราบกับโต๊ะ ใช้ขาเกี่ยวเอวคนรักให้ขยับมาใกล้จนแทบไม่สามารถขยับออกได้
"อึ๊ก!"
เพราะเห็นว่าลำบากต่อการขยับเหลือเกินน้ำชาจึงปีนตามขึ้นมาบนโต๊ะทั้งๆ เพราะแกนกายยังอยู่ในกายคนรัก ยิ่งเขาขยับมาใกล้มันยิ่งฝังลึกเขาไปใหญ่ จากที่ว่าสุดแล้วยังสุดได้อีก
เอี๊ยด เอี๊ยด เอี๊ยด
"อ่า อื้อออ อ๊าาา"
เสียงโต๊ะขยับดังขึ้นพร้อมกับเสียงครางเมื่อร่างหนาเริ่มขยับ โน้มตัวลงไปทาบทับกายขาวประกบริมฝีปากกับตุ่มไตสีชมพู ดูดอย่างเมามันจนแก้มตอบ
"อ๊า น้ำชา.."
"มั่นใจในความแข็งแรงของโต๊ะมั้ยครับ"
น้ำชาที่ปากเปลี่ยนเป็นสีแดงสดถามออกมาก่อนจะช้อนตามองเจ้าของบ้าน ขณะที่ยังส่งลิ้นเลียวนตุ่มไตชูชันไปมาไม่หยุด
"......"
โดนัทส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ ใช่ว่าเขาซื้อเฟอร์นิเจอร์ราคาถูก แต่เขาไม่สามารถมั่นใจได้เลยว่าวัสดุชั้นดีขนาดไหนจะทนทานแรงรักของเสือร้ายตัวนี้ได้
"อ๊ะ! อึ๊ก ช.. ชา"
เสียงที่บ่งบอกถึงความจุกกลับมาอีกครั้งเมื่อคนด้านบนลงไปยืนกับพื้นแล้วดึงสะโพกเขาให้ตามมา ขาเรียวพันเกี่ยวเอวแกร่งแน่นอีกครั้งเมื่ออยู่ๆตนก็ถูกอุ้ม
เพราะยังไม่มีการถอดถอนแหนกายออก น้ำหนักตัวของเขาทั้งหมดจึงถูกทิ้งลงใส่แกนกายคนรักเต็มๆ
ยิ่งจังหวะที่น้ำชาออกเดิน ทุกจังหวะที่ขยับมันยิ่งทำให้ตัวคนถูกอุ้มโยกขึ้นลง เหมือนโดนกระแทกจนไปโดนจุดกระสันครั้งแล้วครั้งเล่า
"เคาน์เตอร์น่าจะแข็งแรงกว่าเนอะ"
น้ำชาเอ่ยเมื่อวางสะโพกนุ่มลงบนเคาน์เตอร์จับข้อเท้าขาวออกจากเอวตนมาวางไว้บนไหล่กดแช่ลงไปเฉยๆก่อนยังไม่ขยับ
"อื้อ ได้ไม่ยั้งเลย"
"ขอกินพี่ก่อนนะ เสร็จแล้วเดี๋ยวผมทำอะไรให้กิน"
"ไม่ต้องแล้ว พี่อยากกินแค่เรา"
ใบหน้าคมยิ้มอย่างพอใจก่อนโน้มไปกระซิบที่ข้างหูขาวแล้วทำสิ่งที่เขาชอบทำเป็นประจำ กระแทกแรงๆเน้นๆตามคำที่เอ่ย
"จำไว้นะครับ ผม! โครต! รัก! พี่! เลย!"
"อึ๊ก เด็กบ้า! อ๊ะ รัก... ม.. เหมือนกัน อ๊ะๆๆๆๆ"
เสียงของโดนัททั้งกระเส่าและได้อารมณ์มันยิ่งทำให้น้ำชาขยับสะโพกไม่ยั้ง ยิ่งเพราะเขายืนอยู่เขายิ่งขยับถนัด
คลั่งไม่ต่างที่ได้เห็นผมที่เคยเซ็ตเสียทรงยิ่งกว่าตอนถูกลมบนดาดฟ้า คอหมุนเพราะคงไม่มีแรงจะเกร็งให้นิ่ง ตัวโยกตามจังหวะของเขาซะหมด
"อ๊า พี่แม่ง ซี๊ดดด"
มือหนาข้างหนึ่งสอดแทรกเข้าไปในกลุ่มผมนุ่ม อีกข้างจับเอวบางไม่ให้ถดหนีได้ กระหน่ำสะโพกเข้าไปเต็มแรง
"ช.. ชา พ.. พี่ อ๊าาาา"
โดนัทปลดปล่อยของเหลวสีขุ่นออกมาทะลักจนเปื้อนหน้าท้องแกร่งไปหมดทั้งๆที่ไม่ได้ถูกสัมผัส
เห็นดังนั้นน้ำชาจึงรีบซอยสะโพกให้ถี่ยิกอย่างไม่คิดชีวิต
"พี่นัท.. อ๊า อ๊าาาาา"
สิ้นสุดที่การกระแทกเข้าเต็มแรงและค้างไว้ ปล่อยให้ความอุ่นร้อนฉีดเข้าร่างกายขาวไปจนหมด
โดนัทอยากจะเอนตัวลงอีกก็ทำไม่ได้เพราะบนเคาน์เตอร์มีของวางอยู่ขาขาวจึงยับลงจากไหล่แกร่งแล้วดึงอีกคนเขามากอดซบแก้มนิ่งลงบนไหล่เหมือนอยากขอพัก
"หายเหนื่อยยังคะ"
เสียงทุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมก้มลงใช้จมูกคลอเคลียที่แก้มแดงๆ ที่ดูจะยิ่งแดงกว่าเก่าตอนได้ยินคำว่าคะขาจากปากเขา
"อื้อ"
"ยืนไหวมั้ย"
"ได้มั้ง"
"งั้นลงมาค่ะ"
น้ำชาคว้าเอวบางจับให้เลื่อนลงมาประคองอยู่จนมั่นใจว่าอีกคนยืนไหวจริงๆจึงจับพลิกตัว
"อ๊าส์"
เพราะยังไม่ได้ถอนกายออกโดนัทจึงเสียวว๊าปเมื่อแท่งร้อนหมุนอยู่ภายใน
"จับให้ดีนะคะ สัญญาว่าจะไม่ปล่อยในร่วงเหมือนที่ห้องแลปอีกแล้ว"
ว่าจบเพลงรักบทที่สองก็เริ่มขึ้น เป็นอาหารมื้อกลางวันที่อาจอิ่มไปจนถึงมื้อเย็น หรือดีไม่ดีก็อิ่มยันพรุ่งนี้เช้าเลย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น